In een wereld die overspoeld werd door de verwoestende golf van het coronavirus, werden velen van ons geconfronteerd met een ongekend niveau van verlies en pijn. Mensen verloren geliefden, vrienden en kennissen aan een onzichtbare vijand, en de diepgaande impact ervan was niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en psychologisch. In deze tijd van duisternis en onzekerheid werden mensen gedwongen om hun rouwproces op een unieke en soms hartverscheurende manier aan te gaan.
Het verlies tijdens de Coronaperiode was onmiskenbaar hard en onmenselijk. Het virus eiste levens op een schaal die we ons nooit hadden kunnen voorstellen. Geliefden werden van elkaar gescheiden door isolatie en strenge gezondheidsmaatregelen, waardoor het vermogen om fysieke troost te bieden en gedeelde herinneringen te delen, ernstig werd belemmerd. De gangbare rituelen en tradities die normaal gesproken helpen bij het verwerken van verlies, zoals het samen delen van een herdenkingsdienst of het omringd worden door dierbaren, werden vaak verstoord of zelfs volledig verboden.
De verwerking van dit verlies in de Coronaperiode werd een nog grotere uitdaging. Mensen moesten creatieve manieren vinden om te rouwen en hun verdriet te uiten, vaak op afstand. Virtuele herdenkingsbijeenkomsten en online steungroepen boden een uitlaatklep voor emoties, maar konden niet altijd dezelfde troost bieden als persoonlijk contact.
Hoe ga je om met zulke diepe en complexe emoties? De weg naar genezing en verwerking was allesbehalve eenvoudig. Voor velen betekende het accepteren van de realiteit en het vinden van een manier om verbinding te maken met de herinneringen van hun dierbaren. Creatieve uitingen zoals het schrijven van brieven aan de overledenen, het maken van kunstwerken ter ere van hen, of het in stand houden van tradities die ze koesterden, werden manieren om hun aanwezigheid levend te houden.
Het belangrijkste was om tijd en ruimte te geven aan de complexe emoties die gepaard gingen met het verlies. Dit omvatte niet alleen verdriet, maar ook woede, verwarring en zelfs schuldgevoelens die soms opkwamen. Therapie, zowel individueel als in groepen, speelde een essentiële rol bij het ondersteunen van mensen om deze emoties te begrijpen en te uiten. Ook nu nog.
Het boek dat ik schrijf, zal hopelijk een krachtige getuigenis worden van de veerkracht van de menselijke geest in tijden van extreme tegenspoed. Door de persoonlijke verhalen van mensen die met verlies te maken hadden in de Coronaperiode te delen, geef ik een stem aan hun ervaringen en help ik anderen te begrijpen dat ze niet alleen zijn in hun pijn. Het delen van copingmechanismen, inspirerende momenten van verbinding en hoop, en de geleerde lessen over veerkracht kan dienen als een bron van troost en begeleiding voor degenen die nog steeds worstelen met de nasleep van deze moeilijke periode.
Ik zoek trouwens nog steeds extra getuigenissen voor dit boek. Dit kan zowel via zorgkundigen, arten, verpleging, medewerkers in een rusthuis, en uiteraard ook mensen die zelf van dichtbij iemand verloren zijn in deze periode en hierover willen getuigen.
Mail gerust naar isabel@troostwoord.be of bel me op 0486 052 993
